Aneksijska kriza (poznata i kao Prva balkanska kriza ili Bosanska kriza) jest naziv za period od 1908. do 1910. u historiji Bosne i Hercegovine nakon Austro-Ugarske aneksije Bosne i Hercegovine, koja je bila pod suverenitetom Osmanlijskog Carstva, ali pod kontrolom Austro-Ugarske. Izbila je 6. oktobra 1908[1] kada je Austro-Ugarska objavila aneksiju Bosne i Hercegovine.[2][3][4][5]
Ovaj jednostrani potez – tempiran da se poklopi sa bugarskim proglašenjem nezavisnosti od Osmanlijskog Carstva 5. oktobra – izazvala je proteste svih velikih sila i balkanskih susjeda Austro-Ugarske, Srbije i Crne Gore. U aprilu 1909. godine, Berlinski ugovor je izmijenjen i dopunjen kako bi odrazio svršen čin i priveo kraju krizu. Kriza je trajno narušila odnose između Austro-Ugarske i njenih susjeda, posebno Srbije, Italije i Rusije i dugoročno je pomogla u postavljanju temelja za Prvi svjetski rat, kriza je uništila svaku preostalu sposobnost Austrije i Rusije da sarađuju na Balkanu i oštetila austrijske odnose sa Srbijom i Italijom. Austro-srpski odnosi – narušeni rasplamsavanjem srpskih nacionalista aneksijom – i dalje su bili zategnuti do te mjere da su 1914. objavili rat jedni drugima.[6]